Historia kendo
Kendo jako sport walki wywodzi się bezpośrednio z prawdziwej sztuki walki, szermierki bojowej o nazwie kenjutsu, praktykowanej w Japonii począwszy od XI wieku (od czasu wprowadzenia do użytku miecza jednosiecznego o wygiętym kształcie), której liczne szkoły i różne formy powstawały i rozwijały się aż do połowy wieku XIX, czyli do czasu, gdy szermierka na miecze straciła swój użytkowy charakter.
Para-sportowa forma szermierki bojowej zrodziła się już
w początkach XVII wieku, gdy do treningu szermierzy stopniowo zaczęto wprowadzać urządzenia pozwalające na zadawanie ciosów, a tym samym na ćwiczenie technik kontaktowych i staczanie bezkrwawych pojedynków. Trening prowadzony wcześniej przy użyciu ostrych mieczy stalowych na to nie pozwalał - umożliwiał on jedynie powtarzanie stałych sformalizowanych układów, tzw. kata, w których ciosy były zatrzymywane w ostatniej fazie ataku.
Zastosowanie mieczy ćwiczebnych, najpierw drewnianych,
a z czasem elastycznych konstrukcji bambusowych oraz solidnych protektorów wzorowanych na zbroi samurajskiej, pozwoliło ćwiczyć bardziej dynamicznie i toczyć walki sparingowe. Z czasem do walki treningowej wprowadzono regulaminy, które stopniowo ewoluując, zmierzały w kierunku ograniczania dopuszczalnego obszaru zadawania cięć, a także do eliminowania technik zagrażających bezpieczeństwu walczących.
(kendo.pl)